چسبی است که پس از مخلوط شدن با آب به صورت دوغاب سیمانی یا خمیر سیمان دور دانه ها را آغشته و آنها را به هم می چسبا ند
لذا نقش سیمان در بتن صرفا” چسباندن دانه ها با یکدیگر بوده وبه خودی خود تاثیری در مقاومت و بار بری ندارد.
سیمان های مورد استفاده در ایران عموما” سیمان پرتلند تیپ یک و دو وپنج است .گفتنی است که پرتلند اسم جزیره ای در انگلیس است که سنگهایش شبیه رنگ این سیمان است و به این دلیل به این نوع سیمانها پرتلند گفته می شود
سیمان پرتلند تیپ یک معمولی ترین سیمان است که در همه موارد بغیر از مواردی که بتن در معرض سولفاتها در خاک یا آب قرار می گیرد مورد استفاده واقع می شود.
سیمان پرتلند تیپ ۲ تا حدود نا محدودی کند گیرتر است وبرای کارهای معمولی وبدور از حمله سولفا تها استفاده می گردد.
سیمان پرتلند تیپ پنج در مقابل حمله سولفاتها پایدار است وبیشتر در پروژه های جنوب کشور بکار می رود.
۱-مقاومت لازم را ایجاد نماید
۲-از نظر روانی رفتار مناسبی ازخود نشان دهد
با افزایش سیمان تا حد معینی مقاومت بتن بالا می رود وپس از آن به ازای افزایش سیمان از مقاومت بتن کاسته می شود بازای ۴۰۰کیلوگرم سیمان در یک متر مکعب بتن بتن حداکثر مقاومت خود را بدست می آورد ودر بیشتر از ۴۰۰ کیلوگرم سیمان در یک متر مکعب بتن از مقاومت بتن کاسته می شود زیرا مقدار سیمان در بتن زیاد شده و جای شن و ماسه را اشغال نموده واز بهم چسبیدن دانه های شن و ماسه که استخوان بندی را تشکیل می دهد جلوگیری می کند.اصولا” مقدار مصرف سیمان در بتن از ۱۵۰تا۴۰۰ کیلوگرم در متر مکعب ماسه می باشد
بهترین آب جهت تهیه بتن آب آشامیدنی است چرا که املاح و نمکهای تاثیر گذار آن در بتن بسیار پایین است .گندابها وپسابها و آب مردابها مخرب بتن می باشند.
کیفیت آب در بتن مهم است که ناخالصی در آن در گیرش سیمان اثر گذاشته و اختلالاتی بوجود می آورد و به عنوان یک قائده کلی آبی که PH آن بین ۶ تا ۸ بوده و طعم شوره ندارد می تواند در بتن مصرف شود.
در حالت قلیایی بودن یعنی وجود یونهای سدیم و پتاسیم خطر واکنش قلیایی دانه های سنگی را به همراه دارد
آب مصرفی در بتن باعث انجام فعل و انفعالات شیمیایی و تر نمودن جدار دانه های سنگی می شود و به سه صورت مورد استفاده اجزا متشکله بتن قرار می گیرد.
حدود ۲۰درصد وزن سیمان برای گیرش و بدست آوردن مقاومت ماکزیمم بتن لازم است.میزان آب در بتن معمولا” با نسبت وزنی آب به سیمان نشان داده می شود
به صورت یک اصل باید حتی المقدور این نسبت کم باشد .حدود ۲۰درصد وزنی سیمان آب جذب ذرات سیمان می شود ودر واکنش های هیدراسیون بکار گرفته می شود.ولیکن کار کردن با بتنی که ۲۰وزنی سیمان آب دارد امکان پذیر نیست وکارایی فوق العاده کمی دارد و رقیق نبست.
به همین جهت باید نسبت آب به سیمان را تا آنجا افزایش داد که بتوان با بتن کار کرد ولی این افزایش هر چه کمتر باشد بهتر است زیرا مازاد آب که در واکنش شیمیایی شرکت نمی کند جا اشغال کرده و نهایتا” در بتن محبوس می شود ویا تبخیر می شود وفضای خالی ایجاد می کند یعنی در هر حال از حجم و مقاومت مفید بتن می کاهد.
نسبت آب به سیمان فقط یک حسن دارد وآن هم روانی و توانایی کار کردن با بتن است .متاسفانه تمامی مزایای استفاده از آب کمتر در بیشتر موارد فدای همین یک حسن می گردد. یعنی فقط به لحاظ آنکه در کارگاه کار کردن با بتن راحت تر باشد آب بتن را زیاد کرده وبدین ترتیب نارساییهای عدیده ای را برای بتن سخت شده آتی فراهم می کنند.
در طرح اختلاط بتن های معمولی نسبت آب به سیمان در درجه اول اهمیت است ومهمترین عاملی که مقاومت بتن را تحت تاثیر قرار می دهد نسبت آب به سیمان ویا آب به مصالح چسباننده می باشد.
هوا هم جزئی از ساختار بتن است که خواسته یا نا خواسته در بتن وجود دارد.هر چه بتن روان تر باشد خارج کردن هوای آن را بهتر خواهیم داشت.معمولا” با افزایش هوا در بتن دوام آن وخاصیت ضد صوت و عایق بودن آن را در برابر حرارت ویخ بندان بالا برده ایم ولی از مقاومت آن کاسته ایم .برای افزایش سرعت تخلیه هوا در بتن از ویبره و ایجاد خلاء یا حتی پرس استفاده می کنیم.
در دنیای امروز با پیشرفت فن و دانش این امکان بوجود آمده که برخی از خواص سیمان معمولی مورد استفاده را بوسیله ترکیب کردن آن با یک ماده مخصوص تغییر داد .این مواد شامل مواد شیمیایی و ارگانیکی هستند که تاثیرات خاص بر بتن می گذارند وباعث بوجود آمدن نتایج دلخواه و مطلوب می گردند.
این مواد موادی غیر از مصالح اولیه بتن نظیر آب و سنگدانه و سیمان است که بلا فاصله قبل یا در حین اختلاط به مخلوط بتن افزوده می گردد. استفاده از این مواد به صورت جزئی بوده وبه صورت درصدی از وزن سیمان مصرفی مشخص می گردد.
